Είναι τελικά ψυχικά ασθενείς ή τόσο διεφθαρμένοι οι πολιτικοί, ώστε δεν έχουν καταλάβει τι συμβαίνει στην κοινωνία;
Είναι δυνατό ο κόσμος να υποφέρει κι αυτοί να πανηγυρίζουν; Είναι δυνατό ο Έλληνας να προσπαθεί να σταθεί απελπισμένος στα πόδια του κι αυτοί να μιλούν για «σωτηρία» της χώρας; Να κάνουν ουρές στους κάδους οι άνθρωποι, κι αυτοί να λένε αυτάρεσκα «δοξάστε με, σας έσωσα»;
Δεν πρόκειται να κάνω καμιά περισπούδαστη ανάλυση. Ούτε να προσπαθήσω να δημοσιοποιήσω καμιά «σοφία». Θα περιγράψω ό,τι νιώθω όταν ακούω όλους τούτους, που σαν θίασος ξεπεσμένων αριστοκρατών περνούν μπροστά από τα μάτια μας, απλώνοντας το χέρι για μια πενταροδεκάρα που θα τους βοηθήσει στα στερνά τους. Θέλω να εκφράσω δημόσια ό,τι ο καθένας μας αισθάνεται κάθε στιγμή. Τον προβληματισμό, την απογοήτευση, την πικρία. Την οργή. Κι ας κινδυνεύσω να με αποκαλέσει και πάλι «λαϊκιστή» η περισπούδαστη χειροκροτήτρια βουλευτίνα κυρία Σκραφνάκη.
Παρακολουθούσα το Σάββατο την ομιλία του Γιώργου Παπανδρέου. Έπρεπε να το υποστώ για επαγγελματικούς λόγους! Σας παρακαλώ, βοηθείστε με να καταλάβω. Σε τι κόσμο ζει; Είναι δυνατό να είναι τόσο ψεύτικος ο δικός του κόσμος; Ή μήπως εγώ κάνω τόσο μεγάλο λάθος; Είναι δυνατό να θεωρεί τον εαυτό του «σωτήρα» της Ελλάδας, που κατάφερε να ανατρέψει τόσα κατεστημένα, και τελικά να τον ανατρέψουν οι τραπεζίτες; Είναι δυνατό να ισχυρίζεται ότι «έσωσε» τη χώρα και περίπου ότι πρέπει να τον... ευγνωμονούν οι πολίτες; Αυτοί που με την άθλια, την υποχωρητική πολιτική του, πέταξε κάτω από το όριο της φτώχιας;
Ε, όχι λοιπόν! Δεν είναι δυνατό να κάνω λάθος. Ο κόσμος που ζω είναι ο αληθινός. Σ’ αυτόν συναντώ τους άστεγους, τους ανέργους, τους πεινασμένους, τους απεγνωσμένους Έλληνες. Δεν τους βλέπω στους εφιάλτες μου, αλλά στους δρόμους, σε κάθε βήμα μου. Νιώθω την απελπισία τους, όχι σε κινηματογραφική ταινία, αλλά στην πραγματική ζωή. Εκείνος μας είπε ότι όλοι αυτοί οι Έλληνες είναι πλέον ένα κίνημα που τον υποστηρίζει!!! Ε, δεν το ανέχομαι άλλο! Κάπου πρέπει να σταματήσει το καλαμπούρι.
Δεν ξέρω το λόγο που ο μέχρι πρότινος πρωθυπουργός της Ελλάδας προσπαθεί να πείσει τον εαυτό του ότι όλα έγιναν καλά, και τον... «πολέμησαν» τα συμφέροντα… Δεν ξέρω γιατί προσπαθεί να πείσει ότι είναι περίπου ήρωας ενός ακήρυχτου πολέμου. Στ’ αλήθεια δεν γνωρίζω αν εξαιτίας κάποιας ψυχικής ασθένειας θεωρεί εαυτόν περίπου σαν τον Μπλέκ των παιδικών μας κόμικς. Ή αν με τον τρόπο αυτό απλά εκφράζει τη διαστροφή του κυρίαρχου πελατειακού, μονιμοποιημένου, ανίκανου, πολιτικού συστήματος. Αυτού που όχι μόνο ανέχτηκαν, αλλά ενίσχυσαν επί χρόνια οι ψηφοφόροι – πελάτες… Άλλωστε ο Γ. Παπανδρέου είναι γνωστό ότι έχει παραπλανητική γλώσσα, που καταντά τελικά να είναι μια επαναλαμβανόμενη, και άρα διαρκής, ατιμία. Προεκλογικά, για να πάρει την εξουσία με παραπλανητικό τρόπο, συνέθεσε την πλάνη του αιώνα, με το τραγικό «λεφτά υπάρχουν». Κι αυτή είναι μια ατιμία – για να μη χρησιμοποιήσω άλλη λέξη- απέναντι στους Έλληνες και την ιστορία.
Ακόμη και τώρα που αποχωρεί, έχοντας υπογράψει την καταστροφή, ατιμασμένος και υβριζόμενος (κι ας...κλαίει θεατρικά!), δεν συνειδητοποιεί τι έπραξε. Και φυσικά ούτε διανοείται ότι ο καθένας θα πρέπει να εισπράττει τα επίχειρα της δράσης του.
Η στάση αυτή του Γ. Παπανδρέου φυσικά δεν είναι μοναδική. Είναι ο κανόνας στη λειτουργία του πολιτικού συστήματος. Αυτή η αλαζονεία, η δραστηριοποίηση και κυριαρχία σε έναν πλασματικό κόσμο, η αδυναμία της συνειδητοποίησης της αληθινής ζωής, η μετατροπή του ψεύδους σε συνειδητή καθημερινή πολιτική δράση, οδήγησαν μια χώρα μέχρι εδώ. Αυτή η ανήθικη στάση είναι ακόμη και σήμερα ο κανόνας της πολιτικής συμπεριφοράς. Σήμερα που ο κόσμος ζει τον Γολγοθά του εξαιτίας των πολιτικών που εφαρμόστηκαν και εφαρμόζονται, οι πολιτικοί ηγήτορες, χωρίς πλέον λαϊκά ερείσματα, συνεχίζουν να επιβιώνουν διαμορφώνοντας το πλασματικό γύρω τους. Για να τους προστατεύει...
Δείτε το παράδειγμα του αυταρχικού και αλαζόνα Βενιζέλου. Που ως υπουργός Οικονομικών δείχνει απειλητικά το δάκτυλο στους Έλληνες και ως υποψήφιος αρχηγός του ΠΑΣΟΚ τούς ζητά συγγνώμη!
Παρακολουθείστε τον Σαμαρά, που προσυπογράφει τα πάντα, ενώ την ίδια στιγμή κρύβεται πίσω από τη λαϊκή αγωνία και υπόσχεται τα πάντα, αρκεί να γίνει πρωθυπουργός που θα εφαρμόσει την ίδια και σκληρότερη πολιτική των αγορών.
Δείτε τους «μεταμελημένους» Παπουτσή, Χρυσοχοΐδη (αυτός είναι και κατ’ ομολογία αδιάβαστος…), Διαμαντοπούλου και τόσους άλλους. Τη Ντόρα, για μην την ξεχάσω! Ή τον Καρατζεφέρη…
Παρακολουθείστε πώς πολιτεύονται, σα να μην έχει συμβεί το παραμικρό.
Δείτε πώς περιφέρεται στα πανηγύρια η τοπική βουλευτής, «κατακεραυνώνοντας» όποιον «τολμά» να αμφισβητήσει την πολιτική της. Δεν έχει καν κατανοήσει ότι η κάθε πράξη έχει τις συνέπειές της...
Όλοι τούτοι αντί να σκύψουν το κεφάλι, αντί μιας πραγματικής και έμπρακτης συγγνώμης, μιλούν και απευθύνονται στον δυστυχούντα λαό σαν θριαμβευτές. Γιατί νομίζω ότι έχουν όλοι τους μια ψυχική ασθένεια; Ή μήπως τελικά είναι απλώς τόσο διεφθαρμένοι γι αυτό μιλούν και δρουν σα να μη συμβαίνει τίποτε…
http://www.patris.gr/articles/218928?PHPSESSID=6t9467g58i4hcr26t2ojmv1ec7
Είναι δυνατό ο κόσμος να υποφέρει κι αυτοί να πανηγυρίζουν; Είναι δυνατό ο Έλληνας να προσπαθεί να σταθεί απελπισμένος στα πόδια του κι αυτοί να μιλούν για «σωτηρία» της χώρας; Να κάνουν ουρές στους κάδους οι άνθρωποι, κι αυτοί να λένε αυτάρεσκα «δοξάστε με, σας έσωσα»;
Δεν πρόκειται να κάνω καμιά περισπούδαστη ανάλυση. Ούτε να προσπαθήσω να δημοσιοποιήσω καμιά «σοφία». Θα περιγράψω ό,τι νιώθω όταν ακούω όλους τούτους, που σαν θίασος ξεπεσμένων αριστοκρατών περνούν μπροστά από τα μάτια μας, απλώνοντας το χέρι για μια πενταροδεκάρα που θα τους βοηθήσει στα στερνά τους. Θέλω να εκφράσω δημόσια ό,τι ο καθένας μας αισθάνεται κάθε στιγμή. Τον προβληματισμό, την απογοήτευση, την πικρία. Την οργή. Κι ας κινδυνεύσω να με αποκαλέσει και πάλι «λαϊκιστή» η περισπούδαστη χειροκροτήτρια βουλευτίνα κυρία Σκραφνάκη.
Παρακολουθούσα το Σάββατο την ομιλία του Γιώργου Παπανδρέου. Έπρεπε να το υποστώ για επαγγελματικούς λόγους! Σας παρακαλώ, βοηθείστε με να καταλάβω. Σε τι κόσμο ζει; Είναι δυνατό να είναι τόσο ψεύτικος ο δικός του κόσμος; Ή μήπως εγώ κάνω τόσο μεγάλο λάθος; Είναι δυνατό να θεωρεί τον εαυτό του «σωτήρα» της Ελλάδας, που κατάφερε να ανατρέψει τόσα κατεστημένα, και τελικά να τον ανατρέψουν οι τραπεζίτες; Είναι δυνατό να ισχυρίζεται ότι «έσωσε» τη χώρα και περίπου ότι πρέπει να τον... ευγνωμονούν οι πολίτες; Αυτοί που με την άθλια, την υποχωρητική πολιτική του, πέταξε κάτω από το όριο της φτώχιας;
Ε, όχι λοιπόν! Δεν είναι δυνατό να κάνω λάθος. Ο κόσμος που ζω είναι ο αληθινός. Σ’ αυτόν συναντώ τους άστεγους, τους ανέργους, τους πεινασμένους, τους απεγνωσμένους Έλληνες. Δεν τους βλέπω στους εφιάλτες μου, αλλά στους δρόμους, σε κάθε βήμα μου. Νιώθω την απελπισία τους, όχι σε κινηματογραφική ταινία, αλλά στην πραγματική ζωή. Εκείνος μας είπε ότι όλοι αυτοί οι Έλληνες είναι πλέον ένα κίνημα που τον υποστηρίζει!!! Ε, δεν το ανέχομαι άλλο! Κάπου πρέπει να σταματήσει το καλαμπούρι.
Δεν ξέρω το λόγο που ο μέχρι πρότινος πρωθυπουργός της Ελλάδας προσπαθεί να πείσει τον εαυτό του ότι όλα έγιναν καλά, και τον... «πολέμησαν» τα συμφέροντα… Δεν ξέρω γιατί προσπαθεί να πείσει ότι είναι περίπου ήρωας ενός ακήρυχτου πολέμου. Στ’ αλήθεια δεν γνωρίζω αν εξαιτίας κάποιας ψυχικής ασθένειας θεωρεί εαυτόν περίπου σαν τον Μπλέκ των παιδικών μας κόμικς. Ή αν με τον τρόπο αυτό απλά εκφράζει τη διαστροφή του κυρίαρχου πελατειακού, μονιμοποιημένου, ανίκανου, πολιτικού συστήματος. Αυτού που όχι μόνο ανέχτηκαν, αλλά ενίσχυσαν επί χρόνια οι ψηφοφόροι – πελάτες… Άλλωστε ο Γ. Παπανδρέου είναι γνωστό ότι έχει παραπλανητική γλώσσα, που καταντά τελικά να είναι μια επαναλαμβανόμενη, και άρα διαρκής, ατιμία. Προεκλογικά, για να πάρει την εξουσία με παραπλανητικό τρόπο, συνέθεσε την πλάνη του αιώνα, με το τραγικό «λεφτά υπάρχουν». Κι αυτή είναι μια ατιμία – για να μη χρησιμοποιήσω άλλη λέξη- απέναντι στους Έλληνες και την ιστορία.
Ακόμη και τώρα που αποχωρεί, έχοντας υπογράψει την καταστροφή, ατιμασμένος και υβριζόμενος (κι ας...κλαίει θεατρικά!), δεν συνειδητοποιεί τι έπραξε. Και φυσικά ούτε διανοείται ότι ο καθένας θα πρέπει να εισπράττει τα επίχειρα της δράσης του.
Η στάση αυτή του Γ. Παπανδρέου φυσικά δεν είναι μοναδική. Είναι ο κανόνας στη λειτουργία του πολιτικού συστήματος. Αυτή η αλαζονεία, η δραστηριοποίηση και κυριαρχία σε έναν πλασματικό κόσμο, η αδυναμία της συνειδητοποίησης της αληθινής ζωής, η μετατροπή του ψεύδους σε συνειδητή καθημερινή πολιτική δράση, οδήγησαν μια χώρα μέχρι εδώ. Αυτή η ανήθικη στάση είναι ακόμη και σήμερα ο κανόνας της πολιτικής συμπεριφοράς. Σήμερα που ο κόσμος ζει τον Γολγοθά του εξαιτίας των πολιτικών που εφαρμόστηκαν και εφαρμόζονται, οι πολιτικοί ηγήτορες, χωρίς πλέον λαϊκά ερείσματα, συνεχίζουν να επιβιώνουν διαμορφώνοντας το πλασματικό γύρω τους. Για να τους προστατεύει...
Δείτε το παράδειγμα του αυταρχικού και αλαζόνα Βενιζέλου. Που ως υπουργός Οικονομικών δείχνει απειλητικά το δάκτυλο στους Έλληνες και ως υποψήφιος αρχηγός του ΠΑΣΟΚ τούς ζητά συγγνώμη!
Παρακολουθείστε τον Σαμαρά, που προσυπογράφει τα πάντα, ενώ την ίδια στιγμή κρύβεται πίσω από τη λαϊκή αγωνία και υπόσχεται τα πάντα, αρκεί να γίνει πρωθυπουργός που θα εφαρμόσει την ίδια και σκληρότερη πολιτική των αγορών.
Δείτε τους «μεταμελημένους» Παπουτσή, Χρυσοχοΐδη (αυτός είναι και κατ’ ομολογία αδιάβαστος…), Διαμαντοπούλου και τόσους άλλους. Τη Ντόρα, για μην την ξεχάσω! Ή τον Καρατζεφέρη…
Παρακολουθείστε πώς πολιτεύονται, σα να μην έχει συμβεί το παραμικρό.
Δείτε πώς περιφέρεται στα πανηγύρια η τοπική βουλευτής, «κατακεραυνώνοντας» όποιον «τολμά» να αμφισβητήσει την πολιτική της. Δεν έχει καν κατανοήσει ότι η κάθε πράξη έχει τις συνέπειές της...
Όλοι τούτοι αντί να σκύψουν το κεφάλι, αντί μιας πραγματικής και έμπρακτης συγγνώμης, μιλούν και απευθύνονται στον δυστυχούντα λαό σαν θριαμβευτές. Γιατί νομίζω ότι έχουν όλοι τους μια ψυχική ασθένεια; Ή μήπως τελικά είναι απλώς τόσο διεφθαρμένοι γι αυτό μιλούν και δρουν σα να μη συμβαίνει τίποτε…
http://www.patris.gr/articles/218928?PHPSESSID=6t9467g58i4hcr26t2ojmv1ec7
Δημοσίευση σχολίου